کوهستان

این ترانه با صدای دلنشین کوروس سرهنگ زاده به یکی از ماندگارترین ترانه های موسیقی ایران بدل شد . این ترانه را ابتدا زنده یاد داریوش رفیعی خواند اما کوروس سرهنگ زاده ان را باز خوانی کرد  و ترانه به شهرت رسید . به همین دلیل اغلب این ترانه را به سرهنگ زاده نسبت می دهند . کوروس سرهنگ زاده اغلب ترانه های داریوش رفیعی را بازخوانی کرده است . بخشی از شبانه هایم با شنیدن این ترانه گذشته است ...

دیگه عاشق شدن، ناز کشیدن، فایده نداره، نداره

دیگه دنبال آهو دویدن، فایده نداره، نداره

چرا این در و اون در میزنی، ای دل غافل

دیگه دل بستن و دل بریدن، فایده نداره

وقتی ای دل، به گیسوی پریشون می رسی، خودتو نگه دار

وقتی ای دل، به چشمون غزل خون می رسی، خودتو نگه دار

دیگه عاشق شدن، ناز کشیدن، فایده نداره، نداره

دیگه دنبال آهو دویدن، فایده نداره، نداره

---

ای دل دیگه بال و پر نداری

داری پیر می شی و خبر نداری

ای دل دیگه بال و پر نداری

داری پیر می شی و خبر نداری

وقتی ای دل، به گیسوی پریشون می رسی خودتو نگه دار

وقتی ای دل، به چشمون غزل خون می رسی خودتو نگه دار

دیگه عاشق شدن، ناز کشیدن، فایده نداره، نداره

دیگه دنبال آهو دویدن، فایده نداره، نداره

ای همدم روزگار چونی بی من / ای مونس غمگسار چونی بی من
من با رخ چون خزان زردم بی‌تو/ تو با رخ چون بهار چونی بی من

ای زندگی تن و توانم همه تو / جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستی من شدی از آنی همه من/ من نیست شدم در تو از آنم همه تو
ای همدم روزگار چونی بی من  /  ای مونس غمگسار چونی بی من
من با رخ چون خزان زردم بی‌تو  /  تو با رخ چون بهار چونی بی من

عشقت به دلم درآمد و شاد برفت/  باز آمد و رخت خوبش بنهاد وبرفت
گفتم به تکلف دو سه روزی بنشین/ بنشست و کنون رفتنش از یاد برفت
ای همدم روزگار چونی بی من  /  ای مونس غمگسار چونی بی من
من با رخ چون خزان زردم بی‌تو / تو با رخ چون بهار چونی بی من

ای در دل من میل و تمنا همه تو/ وندر سر من مایه سودا همه تو
هرچند به روزگار در مینگرم/ هر چند به روزگار در مینگرم
امرزو همه تویی امروز همه تویی و فردا همه فردا همه تو
ای همدم روزگار چونی بی من /  ای مونس غمگسار چونی بی من
من با رخ چون خزان زردم بی‌تو / تو با رخ چون بهار چونی بی من

دوتا چشم سیاه داری / دوتا موی رها داری

تو اون چشات چیا داری/ بلا داری بلا داری

دوتاچشم سیاه داری

توی سینت صفا داری/ توی قلبت وفا داری

صف عشاق بدبخت/ ازینجا تا کجا داری

به یکدم میکشی مارا / به یکدم زنده میسازی

رقابت با خدا داری

***

نظر داری،نظر داری

نظر با پوستین پوشی نظیر ما داری

نگاه کن با همه رندی،رفاقت با کیا داری

***

خبر داری،خبر داری

خبرداری که این دنیا همش رنگه

همش خونه همش جنگه

نمی دونی،نمی دونی

نمی دونی که گاهی زندگی ننگه

نمی بینی،نمی بینی

نمی بینی که دست افشان و پای کوبان و خرسندم

نمی بینی که میخندم

نمی بینی دلم تنگه

تو این دریای چشمون سیاه

پس چرا دوتا چشم دوتا چشم

دوتا چشم سیاه داری

دوتا موی رها داری

***

میخانه اگر ساقی صاحبنظری داشت

میخواری و مستی ره و رسم دگری داشت

***

من آن خزان زده برگم که باغبان طبیعت برون فکنده زگلشن

به جرم چهره زردم

ترانه: فریدون فروغی

پی نوشت: گوش دادن به این موسیقی در دوره نخست وزیری میرحسین موسوی جرم محسوب می شد و زندان و شکنجه در انتظار شنوندگان آن بود اما در سال 1388 در کمال وقاحت این سرود به سرود انتخاباتی وی تبدیل شد .

روحش شاد و یاد و نامش جاودان 

تار: چهار مضراب دشتی 

می داد مهی آوا / مستانه به جمع ما

که ای بی خبر ها/ خیزید گل افشانید

آوای طرب خوانید  / در رهگذرها

آمد بخت رمیده / دلها رمیده

بر دامن افق نشسته سپیده

ای زهره نوایی / از آن چنگ فریبا

صد راز بیان کن / تو از عالم بالا

امشب تو ای زهره بیا / از رخت شام مرا

چون سحر کن

یک دم به افسانگری/ همچو مرغ سحری

نغمه سحر کن

دنیا دنیا  /  تو عشق و امیدی

دل را دل را / شوری و نویدی

گل اومد بهار اومد میرم به صحرا / عاشق صحراییم بی نصیب و تنها

دلبر مه پیکر گردن بلورم / عید اومد بهار اومد من از تو دورم

گر بیام از این سفر ای گل عذارم / از سفر طوق طلا برات میارم

دلبر مه پیکر گردن بلورم / عید اومد بهار اومد من از تو دورم

ز تو خواهم ز تو خواهم / عهد عشقی که بستی وفا کنی / یاد ما کنی

از چمنها گر گذشتی یاد من کن / گر شنیدی سرگذشتی یاد من کن

دلبر مه پیکر گردن بلورم / عید اومد بهار اومد من از تو دورم

گل اومد بهار اومد میرم به صحرا / عاشق صحراییم بی نصیب و تنها

خوش ادا بالا بلا شیرین زبونم / مانده ام دور از تو و از آشیونم

آشیونم رو گل خودرو گرفته / سبزه از هر گوشه تا زانو گرفته

گر بیام از این سفر ای گل عذارم / از سفر طوق طلا برات میارم

ز تو خواهم ز تو خواهم / عهد عشقی که بستی وفا کنی / یاد ما کنی

از چمنها گر گذشتی یاد من کن / گر شنیدی سرگذشتی یاد من کن

گر بیام از این سفر ای گل عذارم / از سفر طوق طلا برات میارم

ترانه : پوران شاپوری

روز و شب با شور و طرب

چون مرغ عاشقی دل بیمار من

پر کشد هر سو بیقرار

شاید بنگرد رخ دلدار من

سبک چو باد سحر کند ز هر سو گذر

رود به هر آشیان کشد به هر گوشه پر 

کشاند این دل مرا

به سوی آن دلربا

به دام او روم من بی پروا

تو هم به شوق و هوس

چون مرغ از قفس

به سوی ما بر پزن بتا

مشو تو ای فتنه گر

از ما بی خبر

چرا ز ما غافلی چرا؟

جلوه ی روی تو

حلقه ی موی تو

مرغ دل را در دل شب

به آشیان کشد در کوی تو

دوست و پیشکسوت بزرگوارمان جناب آقای بیژن امیری عزیز کتاب ارزشمندی از استاد احمد عاشورپور را به همراه نواهای دلنشین این هنرمند برجسته برایم ارسال کرده است که بی شک از بهترین هدیه هایی است که تا کنون دریافت کرده ام.

آقای امیری از دوستان دیر آشنایی است که از وجودشان در این دنیای مجازی بی نهایت خوشحالم . آشنایی بنده با آقای امیری به لطف دنیای کوهنوردی بوده است هرچند ارتباطی دیرینه ای  بین ایشان و خانواده ام  وجود داشته است . روحیات آقای امیری بسیار قابل تامل است و افکارش بسیار ستودنی

جناب امیری عزیز از لطفت بی نهایت سپاسگذارم به امید دیداری نزدیک در سقز 

غم ميون دو تا چشمونه قشنگت لونه كرده

شب تو موهاي سياهت خونه كرده

دو تا چشمون سياهت مثل شبهاي منه

سياهي هاي دو چشمت مثل غم هاي منه 

وقتي بغض از م‍‍ژه هام پايين مياد بارون ميشه

سيل غم آبادي مو ويرونه كرده 

وقتي با من مي موني تنهايمو باد ميبره 

دو تا چشمام بارون شبونه كرده

بهار از دستهاي من پر زدو رفت 

گل يخ توي دلم جونه كرده 

تو اتاقم دارم از تنهايي آتيش مي گيرم 

اي شكوفه توي اين زمونه كرده

چی بخونم جونیم رفته صدام رفته دیگه

گل یخ توی دلم جونه کرده

عکس از حمید طهماسبی

عشوه از حد می برد چشم تو ای سرچشمه عشق و جوانی

فتنه بر پا می کند ناز تو ای خو کرده با نامهربانی

گه چو دریا پر ز رازی

گه چو دشتی سینه بازی

گه چو اتش گرم مهری

گه چونان گل غرق نازی چون خم بی باده گه بی جوش و تابی

چون شراب کهنه گه پر التهابی

جای آن سنگ صبور ای قصه گو با من بگو

تا به تنهایی کنم با او زمانی گفتگو

تا شود صبرش تمام و بشکند در پای من

سنگ از نامهربان شد مهربان تن وای من

آخر ای زیبای من افسونگری اندازه دارد

هر زمان بینم تو را چشمت فریبی تازه دارد

من از آنروزی که بستم با تو پیوند محبت

گر چه گل بودی ندیدم از تو لبخند محبت

سوختم پروانه سان از داغ این زود آشنایی

ساختم اما نکردم شکوه از درد جدایی

یاد ازآن روزی که بودی زهره یار من/ دور از چشم رقیبان در کنار من

حالیا خالی است جایت ای نگار من/ در شام تار من آخر کجایی زهره

 یاد داری زهره آن روزی که در صحرا /دست اندر دست هم گردش کنان تنها

راه می رفتیم و در بین شقایقها / بود عالم ما را لطف و صفایی زهره

 بود هنگام غروب و آن روز پر زیبا / ایستادیم از برای دیدنش آنجا

تکیه تو بر سینه ام دادی سر خود را / گفتیم و ما تنها بس رازهایی زهره

 چون یقین کردی که در عشقت گرفتارم / طرد گشتی و نمودی اینچنین خارم

خود نکردی فکر آخر نازنین یارم / من همچو تو دارم آخر خدایی زهره

 ای باد صبا بهر خدا بوی که داری / اين بوی خوش از سلسله موی که داری

ای کاش بدانستم يک آرزوی دل / تا خود تو به دل آرزوی روی که داری

تا خود  تو به دل آرزوی روی که داری / جانم جانم روی که داری

 ما روی دل از جمله جهان سوی تو داريم / تو روی دل  قبله جان سوی که داری

گرديده مؤيد ز چه فکر تو پريشان / در سر مگر انديشه  گيسوی که داری 

ترانه : داریوش رفیعی

به بهانه ی آخرین روزهای بهار و آخرین پست های این وبلاگ این ترانه ی دلنشین از آرمان که برایم خاطره انگیز و بسیار آرامش دهنده است را تقدیم مخاطبان می نمایم . 

تا بهار دلنشين آمده سوي چمن

اي بهار آرزو بر سرم سايه فکن

چون نسيم نوبهار بر آشيانم کن گذر

تا که گلباران شود کلبه ي ويران من

تا بهار دلنشين آمد بيا آرام جان

تا نسيم از روي گل آمد بيا دامنکشان

چون سپندم بر سر آتشفشان منشان دمي

چون سرشگم در کنار بنشين نشان سوزي نهان

باز آ ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم

چون لاله ی صحرا ببین در سینه آه حسرتم

ای روی تو آیینه ام عشقت غم دیرینه ام

باز آ چو گل در این بهار سر را بنه بر سینه ام

ترانه ی خوشه چین اثر استاد روح الله خالقی و شعر کریم فکور با صدای استاد غلامحسین بنان یکی از روح بخش ترین و خاطره انگیز ترین ترانه های ماندگار ایران زمین است ، این ترانه ی زیبا تقدیم به تمام آنانی که نتوانستند در هفتمین صعود قلم حضور داشته باشند ...

من که فرزند اين سرزمينم

در پي توشه اي خوشه چينم

شادم از از پيشه ي خوشه چيني

رمز شادي بخوان از جبينم

قلب ما، بود مملو از شادي بي پايان

سعي ما، بود بهر آبادي اين سامان

خوشه چين، کجا اشک محنت به دامن ريزد

خوشه چين، کجا دست حسرت زند بر دامان

اي خوشا، پس از لحظه اي چند، آرميدن، همره دلبران خوشه چيدن

از شعف، گهي همچو بلبل، نغمه خواندن، گه از اين سو به آنسو پريدن

برپا بود جشن انگور، اي افسونگر نغمه پرداز

در کشور سبزه و گل، با شور و شعف نغمه کن ساز

قلب ما...

عکس : فرامرز نصیری - صعود قلم ( کردستان )

امید جانم ز سفر بازآمد /شکر دهانم ز سفر بازآمد

 عزیز آن که بی خبر / به ناگهان رود سفر،

چو ندارد دیگر دلبندی/ به لبش ننشیند لبخندی

چو غنچه‌ی سپیده دم/ شکفته شد لبم ز هم

که شنیدم یارم بازآمد/ ز سفر غمخوارم بازآمد
هم‌چنان که عاقبت پس از همه شب بدمد سحر،
ناگهان نگار من/ چنان مه نو آمد از سفر

من هم، پس از آن دوری/ بعد از غم مهجوری
یک شاخه‌ی گل بردم به برش/ دیدم که نگار من
سرخوش ز کنار من/ بگذشت و به بر، یار دگرش
وای، از آن گلی که دست من بود/ خموش و یک جهان سخن بود
گل که شهره شد به بی‌وفایی/ ز دیدن چنین جدایی

ز غصه پاره پیرهن بود

پس از این زاری مکن  / هوس یاری مکن  /  تو ای ناکام . دل دیوانه  /  با غم دیرینه ام  /به مزار سینه ام  /  بخواب آرام . دل دیوانه / با تو رفتم بی تو باز آمدم /  از سر کوی او . دل دیوانه /  پنهان کردم در خاکستر غم /  آن همه آرزو . دل دیوانه /  چه بگویم با من ای دل چه ها کردی /  تو مرا با عشق او آشنا کردی / پس از این زاری مکن / هوس یاری مکن / تو ای ناکام . دل دیوانه / با غم دیرینه ام / به مزار سینه ام / بخواب آرام . دل دیوانه / با تو رفتم بی تو باز آمدم / از سر کوی او . دل دیوانه / پنهان کردم در خاکستر غم / آن همه آرزو . دل دیوانه / چه بگویم با من ای دل چه ها کردی / تو مرا با عشق او آشنا کردی / پس از این زاری مکن / هوس یاری مکن / تو ای ناکام . دل دیوانه / با غم دیرینه ام / به مزار سینه ام / بخواب آرام . دل دیوانه

ترانه: ویگن

بنده ی ساقی حسنیم که با گردش چشمی/همچو پیمانه ی می زنگ غم از دل بزداید

در دل آتش غم رخت تا که خانه کرد

دیده سیل خون به دامنم بس روانه کرد

آفتاب عمر من فرو رفت  و  ماهم  از افق چرا     سر برون نکرد

هیچ صبحدم نشد فلک   چون شفق ز خون    دل مرا لاله گون نکرد

 ز روی مهت جانا پرده برگشا   

بر آسمان مه را منفعل نما

 به ماه رویت سوگند   که دل به مهرت پابند    به طره ات جان پیوند

فراق رویت یک چند    به جانم آتش افکند     بکن به وصلت خرسند

 بیا نگارا جمال خود بنما

به رنگ و بویت خجل نما گل را

 رو در طرف چمن بین بنشسته چو من

دلخون بس زغم یاری غنچه دهن

 گل درخشنده   چهره تابنده   غنچه در خنده   بلبل نعره زنان

هر که جوینده   باشد یابنده   دل دارد زنده      بس کن آه و فغان

 ز جور مه رویان شکوه گر سازی

به شش در محنت مهره اندازی

 همچون سالک دست خود بازی

همچون سالک دست خود بازی

ترانه : زنده یاد جلال تاج اصفهانی

عکس : فرشید روزی طلب

شد خزان گلشن آشنایی/ بازم آتش به جان زد جدایی
عمر من ای گل طی شد بهر تو / وز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی
با تو وفا کردم،تا به تنم جان بود/ عشق و وفاداری،با تو چه دارد سود
آفت خرمن مهر و وفایی/ نو گل گلشن جور و جفایی
از دل سنگت آه دلم از غم خونین است/ روش بختم این است
از جام غم مستم/ دشمن می پرستم تا هستم
 
تو ومست از می به چمن/ چون گل خندان از مستی بر گریه من
با دگران در گلشن نوشی می / من ز فراقت ناله کنم تا کی
تو و می چون لاله کشیدنها / من و جون گل جامه دریدنها
                   ز رقیبان خواری دیدنها
دلم از غم خون کردی / چه بگویم چون کردی
                     دردم افزون کردی

برو ای از مهر و وفا عاری / برو ای عاری ز وفاداری
          که شکستی چون زلفت عهد مرا
دریغ و درد از عمرم که در وفایت شد طی / ستم به یاران تا چند جفا به عاشق تا کی

نمی کنی ای گل یکدم یادم / که همچو اشک از چشمت افتادم
تا کی بی تو بود/ از غم خون دل من / آه از دل تو

گرچه ز محنت خوارم کردی / با غم و حسرت یارم کردی
مهر تو دارم باز / بکن ای گل با من / هرچه توانی ناز
                کز عشقت می سوزم باز

هوس میکده داره، دل دیوونه ی من

نمی دونه بی تو ایام بهار و چه کنه

چه کنه، چه کنه

آخه باز خونه خرابه، غم عشق تو بگو

دل آشفته ی بی صبر و قرارو چه کنه

چه کنه، چه کنه

می دونی که هر شبی دیوونه ی تو

مست مست می آد به سوی خونه ی تو

ای مسافر، ای عزیزم، ای بهار آرزویم

بی تو هر شب غم نشسته، در کنارم روبرویم

بغض تنهایی شکسته، ناله ام را در گلویم

هوس میکده داره، دل دیوونه ی من

نمی دونه بی تو ایام بهارو چه کنه

چه کنه، چه کنه

آخه باز خونه خرابه، غم عشق تو بگو

دل آشفته ی بی صبر و قرارو چه کنه

چه کنه، چه کنه

می دونی که هر شبی دیوونه ی تو

مست مست می آد به سوی خونه ی تو

این روزهای پایانی بهار عجیب دلم هوای تا بهار دلنشین غلامحسین بنان کرده است . ترانه ای زیبا و دلنشین که ارامش بخش شبهای کوهستانم اس ...

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن

ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن

چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر

تا که گلباران شود کلبه ی میران من

تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان

تا نسیم از سوی گل با من بیا دامن کشان

چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی

چون سرشکم در کنار بنشین ، نشان سوز نهان

بازا ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم

چون لاله ی تنها ببین بر چهره داغ حسرتم

ای روی تو آئینه ام عشقت غم دیرینه ام

بازا چو گل در این بهار ، سر را بنه بر سینه ام

 خواننده : بنان

آهنگساز : روح الله خالقی

شاعر : بیژن ترقی

نخستين بار از راديو ايران آن‌زمان، و در برنامۀ «شما و راديو»، به گويندگي «کمال مستجاب‌الدعوه» آهنگي پخش شد که سال‌ها و سال‌ها ذهن و زبان جوانان آن روزگاران را به زمزمۀ مکرر خود وا داشت. ترانۀ «مرا ببوس»، اثري با صداي «حسن گلنراقي»، و ساختۀ «مجيد وفادار»، همراه با ويلون «پرويز ياحقي» و پيانوي «مشيرهمايون شهردار». پيش از پخش ترانه، «مستجاب‌الدعوه» اعلام کرد: «اين تصنيف در يک محفل خصوصي ضبط شده، که به‌دليل جذابيت خاص آن به پخش آن مبادرت مي‌ورزيم.»

پرويز خطيبى در مجموعه خاطرات خود از جمع هنرمندان که در کتابي با عنوان «خاطراتي از هنرمندان» به‌چاپ رسيده، درباره ضبط ترانۀ «مرا ببوس» مى‌نويسد:

«. . . يك روز كه اعضاى اركستر بزرگ راديو در استوديو شماره 8 جمع شده بودند و انتظار روح‌الله خالقى را مى‌كشيدند، حسن گلنراقى به ديدار پرويز ياحقى آمد. حسن فرزند يكى از تجار معتبر بازار بود كه با اكثر هنرمندان دوستى و رفاقت داشت. . . او را به استوديو راهنمايى مى‌كنند، در آنجا پرويز ياحقى با ويولن، و يكى از نوازندگان با پيانو مشغول نواختن آهنگ «مرا ببوس» بودند.

پرويز كه چشمش به گلنراقي مي‌افتد، مي‌گويد: به اين آهنگ گوش بده! گلنراقي‌ يكى دو بار به آهنگ گوش مي‌دهد و آن را زير لب زمزمه مي‌كند، و در اين ضمن مسئول ضبط برنامه موسيقي كه پشت دستگاه نشسته بود، دستگاه را به راه مي‌اندازد و اين قطعه را بي‌آنكه كسي متوجه شود، ضبط مي‌كند.

گلنراقي به دنبال كار خودش مي‌رود و مسئول ضبط، نوار ضبط شده را از طريق رئيس وقت راديو براي معينيان، سرپرست انتشارات راديو مي‌فرستد. وقتى معينيان و ساير مسئولان به نوار گوش مي‌دهند، تصميم مي‌گيرند كه آن را پخش كنند و ماجرا را با پرويز ياحقي در ميان مي‌گذارند. پرويز مي‌گويد، اين كار براي گلنراقي گران تمام مي‌شود، زيرا او از يک خانواده سرشناس مذهبي است، و پدرش با كار هاي هنري به شدت مخالف است.

قرار مي‌شود گلنراقي را به اداره راديو دعوت كنند و موضوع را با خودش در ميان بگذارند. گلنراقي مي‌آيد و گفته‌هاي پرويز ياحقي را تاييد مي‌كند، ولي به علت اصرار دوستان قبول مي‌كند نوار بدون ذكر نام، و با نام مستعار «خواننده ناشناس» پخش شود. . . »

[خاطراتي از هنرمندان، پرويز خطيبي، به کوشش فيروزه خطيبي، صفحۀ 77]

مرا ببوس - مرا ببوس - برای آخرین بار

تو را خدا نگهدار- که میروم به سوی سرنوشت

بهار ما گذشته- گذشته ها گذشته.

منم به جستجوی سرنوشت

در میان طوفان - هم پیمان با قایقران ها

گذشته از جان باید بگذشت از طوفان ها

به تیره شب ها دارم با یارم پیمان ها

که بر فروزم آتش ها در کوهستان....آه

شب سیه سفر کنم . ز تیره ره گذر کنم

دگر تو ای گل من سرشک غم به دامن

برای من میفکن

دختر زیبا امشب بر تو مهمانم

در پیش تو میمانم تا لب بگذاری بر لب من

دختر زیبا آن برق نگاه تو اشک بی گناه تو

روشن سازد یک امشب من

 پی نوشت: آنچنان که در کتاب «پان ايرانيست‌ها و پنجاه سال تاريخ» نوشتۀ «ناصر انقطاع» آمده، سرايندۀ ترانۀ «مرا ببوس»، دل در گرو مهر دختري هنرمند شعرشناس داشته که باهم در مبارزات ملي شدن نفت و نهضت مقاومت فعاليت مي‌کردند. دختري که الهام‌بخش شاعر در آفرينش آن ترانه بوده. در بخش مربوط به «داستان ترانۀ مرا ببوس» که در آن کتاب آمده، مي‌خوانيم:

« . . . «رقابي» روزي به نويسنده گفت: «من بيش از 28 امرداد با اين دختر پيمان بسته بودم که پس از پايان دوران دانشگاه با او پيوند زناشوئي ببندم. ولي اکنون بر سر دو راهي ايستاده‌ام. زيرا از يک‌سو به پيمان خود پاي‌بندم، و از سوي ديگر، مسئوليت بزرگ و خطرناکي را نيز پذيرفته و هماهنگ کنندۀ نهضت مقاومت ملي در دانشگاه شده‌ام.»

به او گفتم: عشق تو، از دست نخواهد رفت. هم‌اکنون به ايران بينديش.

دمي خاموش ماند و سپس مرا نگريست و لبخند تلخي زد و گفت: من هم همين‌گونه مي‌انديشم.

چند روز پس از اين گفتگو، در آبان 1332، نخستين تظاهرات ضد رژيم پس از 28 امرداد در چهارراه پهلوي ـ شاهرضا، از سوي دانشجويان دانشگاه انجام شد، که بي‌درنگ زد و خورد با پليس و سربازان فرماندار نظامي را به‌دنبال داشت و گروهي دستگير شدند و «حيدر رقابي» از معرکه جست و از آن‌هنگام زندگي پنهاني خود را آغاز کرد. . . »

در همان کتاب و در ادامۀ اين روايت مي‌خوانيم:

شبي تاريک و سرد بود، و دو تن ياد شده، در حالي که بيم دستگير شدن‌شان مي‌رفت کوچه‌ها و کوي‌هاي يخ‌زده تهران را پشت سر نهاده به سوي خانۀ مورد نظر پيش مي‌رفتند. پيش از رسيدن به خانۀ دلدار، رقابي دو بيت نخست ترانه «مرا ببوس» را که مي‌گويد: «مرا ببوس. مرا ببوس. براي آخرين‌ بار، تو را خدانگهدار، که مي‌روم به‌سوي سرنوشت. . .» را مي‌سرايد و براي دوست همراهش مي‌خواند.

«رقابي» براي نخستين بار، در حالي که هيچگاه اين‌گونه به ديدار دلبر خود نرفته بود، به‌ياري دوستش از ديوار خانه بالا مي‌رود و به آن‌سوي مي‌پرد. و اين کار را به‌گونه‌اي انجام مي‌دهد که هيچ آوايي برنمي‌خيزد. مبادا پدر و مادر دختر بيدار شوند. زيرا پدر و مادر دلدارش، از بيم پليس و فرماندار نظامي، غدغن کرده بود که دخترشان ديگر با «حيدر» روبرو نشود. ولي نيروي عشق بسيار نيرومند و کوبنده‌تر از اين غدغن‌ها بود.

دختر که چشم به‌راه او بود. سايۀ وي را در تاريکي مي‌شناسد و آهسته نزد او مي‌رود، تا واپسين لحظه‌هاي ديدار را با ريختن اشک‌هايي که يک جهان سخن در خود داشتند، در سکوت سنگين نيم‌شب در نهايت پاکي و صداقت سپري کنند.

حيدر رقابي، بعدها به نزديکانش گفت: «پس از دهها بار بوسيدن او، از همان راه که آمده بودم بازگشتم و به‌ياري دوست پان‌ايرانيستم که در آن سرماي جانکاه نيم‌شب چشم به‌راه من در تاريکي ايستاده بود از ديوار پايين آمده، همراه با وي به پناهگاه خود رفتم.

ادامه را در این قسمت مطالعه نمایید ...

این ترانه یکی از نوستالوژیک ترین ترانه هایی است که هر بار با شنیدنش آنچنان مرا سر ذوق می آورد که گویی  واژه به واژه اش امیخته با بند به بند وجودم است ...

از نوک مژگان می‌زنی تیرم چند
غم عشقت مرا از پای افکند

چرا می‌زنی می‌زنی می‌زنی می‌زنی یار
چرا می‌کشی می‌کشی می‌کشی می‌کشی یار
تو با ناوک مژگان همه خلق جهان را
همه پیر و جوان را جانم 

من که برق نگاهت یادم نمی‌ره
های های گریه‌هات یادم نمی‌ره

چرا می‌زنی می‌زنی می‌زنی می‌زنی یار
چرا می‌کشی می‌کشی می‌کشی می‌کشی یار
تو با ناوک مژگان همه خلق جهان را
همه پیر و جوان را جانم

تصنيف : شيدا

تنظيم : فرامرز پايور

 با صداي : نادر گلچين

دستگاه : شوشتری

من مستم و مدهوشم شبگرد قدح نوشم
از طایفه‌ی بی‌خبرانم دیوانه‌ی با نام و نشانم
من قصه نمی‌دانم افسانه نمی‌خوانم
دردی کش میخانه‌ی عشقم در حلقه‌ی صاحب‌نظرانم
مرا می ز جام وفا باید ای می فروشان
مرا خانه میخانه‌ها باید ای باده نوشان
من از آن‌چه رسوا کند نام عاشق نترسم
از آن می که آتش زند کام عاشق نترسم
بیا ای عشق افسونگر فراموشم مکن دیگر
تو ای روان من، شور جان من، امید من
در جهان من به زندگانی، تویی که جاودانی
مرا می ز جام وفا باید ای می فروشان
مرا خانه میخانه‌ها باید ای باده نوشان
من از آن‌چه رسوا کند نام عاشق نترسم
از آن می که آتش زند کام عاشق نترسم
من مستم و مدهوشم شبگرد قدح نوشم
از طایفه‌ی بی‌خبرانم دیوانه‌ی با نام و نشانم
من قصه نمی‌دانم افسانه نمی‌خوانم
دردی کش میخانه‌ی عشقم در حلقه‌ی صاحب‌نظرانم

۲۷.۴

نوبهار آمد و شد باز دل من دیوونه
گل پونه ، نعنا پونه
سر زد از طرف چمن لاله و گل گونه گونه
گل پونه ، نعنا پونه

چون خدا دید که باور ننمودند از او
حرف باغ مینو
لاجرم دشت بیاراست برای نمونه
گل پونه ، نعنا پونه

فارغ از خویشتن و بی خبر از هر چه که هست
خل و دیوانه و مست
سوی دولاب شدیم از ره صحرا رونه
گل پونه ، نعنا پونه

کیفمان کوک و مکان دنج و بساطی عالی
جای یاران خالی
هر چه می خواستی آماده بود از آب و دونه
گل پونه ، نعنا پونه

فارغ از غصه دوران و غم اهل و عیال
وز فعان اطفال
ننه جون تشنمونه یا بابا جون گشنمونه
گل پونه ، نعنا پونه

۲۷.۴

قصه گو قصه نگو ، واسه خوابوندن من

سعی بیهوده نکن ، واسه ی موندن من

قصه گوی خوب من ، حرفاش برام ترانه بود

قصه هایی که میگفت قصه ی عاشقانه بود

قصه گو قصه نگو ، قصه گو قصه نگو

صحبت خلقت آدم که می شد

قصه ی آدم و حوا رو می گفت

می دونست که تشنه ی محبتم

قصه ی مجنون و لیلا رو می گفت

قدرت عشق رو اگه می خواست بگه

قصه شیرین و فرهاد رو می گفت

صحبت از بازی تقدیر اگه بود

قصه ی شیرین شهرزاد رو می گفت

قصه گو قصه نگو ، قصه گو قصه نگو

لحضه فاجعه وقتی می رسید

اشک رو چشمای من حلقه  می بست

وقتی که اشکهارو تو چشمام می دید

میومد کنار تختم می نشست

خم می شد روی سرم

بوسه بر لبام می زد

یادمه خوب یادمه زیر لب صدام میزد

این کارهاش هم واسه من یه قصه

رفتنش برام یه دنیا غصه بود

قصه گو قصه نگو ، واسه خوابوندن من

سعی بیهوده نکن ، واسه ی موندن من

۲۷.۴

دور از تو منم تنها ، تنها منم وغمها

 هر قطره اشکم ، صد موج تمنا

صد قصه پنهان ، صد غصه پیدا

چو نای بی آوا ، اگر چه خاموشم

زبان دل گویم ، مکن فراموشم

شد مایه رسوایی ، این عشق و شکیبایی

فالی زدم از حافظ ، دیشب من سودایی

این نکته به جا آمد ، داد از غم تنهایی

چو نای بی آوا ، اگر چه خاموشم

زبان دل گویم ، مکن فراموشم

گر باده پرستم من ،  از چشم تو مستم من

در عالم تا هستم ، ازین ساغره مستم من

  که بی این مستی ٬ نیرزد هستی

می رفتی ومی دیدم ، کاشانه ی امیدم

یک سر ویرانی شد ،  دلم لرزانی شد

چو نای بی آوا ، اگر چه خاموشم

زبان دل گویم ، مکن فراموشم

27.4

خواننده : حسين قوامي(فاخته)
آهنگساز: مهندس امير همايون خرّم
دستگاه: همایون
شاعر: هوشنگ ابتهاج

شبـی کـه آواز نـی تــو شنیـدم          چــو آهـوی تشنـه پـی تـو دویـدم
دوان دوان تا لب چشمه رسیدم         نشـانـه‌ای از نــی و نغمـه نـدیـدم
               توای پــری کجایی؟         که رخ نمی‌نمایی
               از آن بهشت پنهـان         دری نمی‌گشایی

مـن همه جــا ، پی تـو گشته‌ام          از مــه و مهــر ، نشـان گــرفتـه‌ام
بـــوی تــــو را ، ز گـل شنیـده‌ام          دامـــن  گـــل  ، از  آن  گــرفتـه‌ام
               توای پــری کجایی؟         که رخ نمی‌نمایی
               از آن بهشت پنهـان         دری نمی‌گشایی

دل مــن ، سـرگشتــة تــوسـت          نفســـم   ،   آغشتـــة تـــوســت
بـه بـاغ رؤیـاهـا ، چـوگلت بـویـم          در آب و آئینـه ، چـو مـهــت جـویم
                                توای پــری کجایی؟
در این شب یلدا ، ز پی‌ات پـویم          بـه خواب و بیداری ، سخنت گویم
                                توای پــری کجایی؟

مــه و ستـاره درد مـن می‌داننـد          که همچـو من پـی تـو سرگردانند
شبـی کنــار چشمـه پیـدا شــو          میـان اشـک مـن چــو گـل وا شــو
               توای پــری کجایی؟         که رخ نمی‌نمایی
               از آن بهشت پنهـان         دری نمی‌گشایی

۲۷.۴

این دو ترانه که آهنگ سازی آن کار استاد علی مختار تجویدیست و از زیباترین کارهای ماندگار ایران است . این دو اثر به شکلی مکمل یکدیگرند .

کجا سفر رفتی ؟

شعر:رحیم معینی کرمانشاهی
خواننده:بانو دلکش"خواننده ی اصلی" و.... علیرضا افتخاری
آهنگساز:علی تجویدی
دستگاه:چهارگاه

توضیح:مدت زمان اجرای بانو دلکش 7:30 و در سال 1336 بوده؛این تصنیف را "سفر کرده" هم نامیده اند و آنرا قسمت اول ترانه ی"باز گشته" میدانند.علیرضا افتخاری این تصنیف را در آلبوم "یاد استاد" و با تغییراتی در شعر اصلی اجرا کرده.

کجا سفر رفتی
که بی خبر رفتی
اشکم را چرا ندیدی
از من دل چرا بریدی
پا از من چرا کشیدی
که پیش چشمم ره دگر رفتی

بیا به بالینم،که جان مسکینم
تابِ غم دگر ندارد
جز بر تو نظر ندارد
جان بی تو ثمر ندارد
مگر چه کردم
که بی خبر رفتی

چه قصّه ها که از وفا گفتی با من
تو بی محبتی کنون جانا یا من

تو چنان شرر به خدا خبر ز خدا نداری
رَوَد آتش از سرِ آن سرا که تو پا گذاری

سوزِ دلم را تو ندانی ، آتش جانم ننشانی

با غمت درآمیزم،از بلا نپرهیزم
پیش از آن برم بنشین،کز میانه برخیزم

رو به تو کردم به خدا خو به تو کردم که هم آغوش تو باشم
دل به تو بستم به امیدت بنشستم که غزل ساز ( قدح نوش )تو باشم

چه شود اگر نفس سحر خبری زِ توآرد
به کَسِ دگر نکنم نظر که دلم نگذارد

رفتی و صبر و قرار مرا بردی،بردی
طاقت این دلِ زارِ مرا بردی،بردی

کجا سفر رفتی
که بی خبر رفتی
اشکم را چرا ندیدی
از  من دل چرا بریدی
پا از من چرا کشیدی
که پیش چشمم بر دگر رفتی

باز گشته

شعر:معینی کرمانشاهی
خواننده:بانو دلکش(1337 خورشیدی)، و....علیرضا افتخاری
آهنگ:علی تجویدی
دستگاه:اصفهان

امید جانم ز سفر بازآمد
شکر دهانم ز سفر بازآمد
عزیز آن که بی خبر
به ناگهان رود سفر
چو ندارد دیگر دلبندی
به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه ی سپیده دم
شکفته شد لبم ز هم
که شنیدم یارم بازآمد
ز سفر غمخوارم بازآمد

همچنان، که عاقبت
پس از همه شب بدمد سحر
ناگهان نگار من ، چنان مه نو آمد از سفر

من هم ، پس از آن دوری
بعد از،غم مهجوری
یک شاخه ی گل ، بُردم به برش

دیدم ، که نگارِ من
سرخوش ، ز کنار من
بُگذشت و به بر، یار دگرش
 

وای، از آن گلی که دست من بود
خموش و یک جهان سخن بود
 
گل ، که شهره شد به بی وفایی
زِ دیدن چنین جدایی
ز غصه پاره پیرُهن بود

**    **    **    **
امید جانم ز سفر بازآمد
شکر دهانم ز سفر بازآمد
عزیز آن که بی خبر
به ناگهان رود سفر
چو ندارد دیگر دلبندی
به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه ی سپیده دم
شکفته شد لبم ز هم
که شنیدم یارم بازآمد
ز سفر غمخوارم بازآمد

۲۷.۴