کوهستان

اين هفته به پريشان قروه ميريم . كوهي زيبا در شرق استان كردستان شهرستان قروه . شايد بتونيم قله ي بدر رو هم بريم . اميدوارم برنامه ي خوبي از آب در بياد . من اولين باره كه به اين كوه زيبا و خشن مي رم . اين كوه در يك منطقه حفاظت شده قرار دارد كه داراي تنوع گياهي و جانوري بسيار خوبي است

 

به مناسبت یادواره کوهنورد برجسته استان مرحوم سامان نعمتی در قروه ۲ و ۳ آبان ماه

یادبود سامان نعمتی ۲ و ۳ آبان ماه در شهرستان قروه برگزار می شود در این گرد هم آیی ریاست فدراسیون و تنی چند از هیمالیا نوردان حضور دارن من هم در این برنامه خوب شرکت می کنم .روز ۲ آبان ماه ساعت ۱۶ ورزشگاه تختی قروه و در روز سوم آبان به محل اولین گشایش مسیر سامان می ریم. منتظر شما هم هستم ....

 

4:8 شنبه :

بارش باران دیشب کف چادر را خیس کرده بود و بعد از خوردن صبحانه باران بند آمد و آفتاب شد ، چادر را ردیف کردم و کارهای روزمره تا بعد از نهار ، رئیس انبار مرکزی و معاون برنامه ریزی یکسری مواد خوراکی را آماده کردند برای حمل به کمپ 1 که با توجه به حمل مواد خوراکی روزهای قبل به کمپ 1 مایحتاج خوراکی برای صعود کامل میشد...

چون خیلی به این رقابت ها علاقه دارم  . این پست رو نوشتم :

تیم ملی فوتسال ايران با غلبه بر تیم جمهوری چک به دور دوم مسابقات جام‌جهانی فوتسال صعود کرد.

تیم ایران موفق شد در بازی آخر خود در دور مقدماتی رقابت‌ها که در برزیل و شهر برزیلیا برگزار شد با نتیجه سه بر دو از سد تیم چک بگذرد و به دور دوم رقابت‌ها صعود کند.

در این دیدار حسن‌زاده دو بار و در دقایق 16 و 39 و شمسایی در دقیقه 30 برای ایران گلزنی کردند. گل‌های تیم چک هم در دقایق 27 و 31 به ثمر رسیدند.

در پایان رقابت‌های دور اول جام جهانی فوتسال تیم ملی کشورمان با کسب 10 امتیاز و تنها به خاطر گل‌زده کمتر‌ نسبت به تیم اسپانیا به عنوان تیم دوم به دور دوم رقابت‌ها صعود کرد.

در دور دوم رقابت‌ها؛ تیم‌ها در گروه 4 تیمی قرار خواهند گرفت و بازی‌های خود را انجام خواهند داد. تا کنون حضور تیم برزیل و ایران در یک گروه مشخص شده است و ایران اولین بازی خود در دور دوم بازی‌ها با برزیل انجام خواهد داد.

تیم ملی کشورمان در دور اول رقابت‌های جام‌جهانی برزیل بر تیم‌های لیبی، اروگوئه و چک غلبه کرد و در برابر تیم قدرتمند اسپانیا به تساوی رسید.[تساوي ايران واسپانيا]

ایران آخرین بار در سال  مسابقات جام‌جهانی هنگ‌کنگ 1992 به دور دوم رقابت‌ها صعود کرده بود. در این رقابت‌ها تیم ایران به مقام چهارم دست پیدا کرد.

The Iran Mountaineering Federation will host the UIAA's 2008 General Assembly from October 16-18. The central Asian nation has a lot to offer the global mountaineering and climbing community both in summer and winter with hundreds of peaks above 4,000 metres.

"People do mountaineering and climbing all over Iran, these climbs staged from very simple routes and trekking to very technical winter or summer ascents on mountains such as Damavand (5,671m) or Alam-Kouh (4,850 m), which has a 750m vertical granite face, " says Homayun Bakhtiyari, Foreign Secretary of the I. R. Iran Mountaineering Federation. 

Damavand is the highest point of the Islamic Republic of Iran and is climbed by thousands of nationals and foreign climbers throughout the year. This summer it was designated as the country's first National Natural Heritage Site.

"Many global tourists and alpinists consider Damavand the most beautiful conical and unique peak of Asia," says Bakhtiyari. It is situated in the Albourz Range, only 100km from Tehran and 75km from the Caspian sea. The mountain is surrounded by myths and it is said that there is a monster on the summit. Damavand is the national symbol of I.R. Iran and you can find its picture on bank notes, credit cards and bus tickets.

Damavand was first climbed by Iranian geographers in 1900, but after that there were no recorded climbs until 1936. In the 1940s mountaineering in the area increased, new routes were opened and later foreigners started arriving. Damavand is a volcano and the crater has a diameter of about 180 metres. The mountain is estimated to be around two billion years old. The slopes and skirts are filled with volcanic lava and yellowish sulfuric rocks, and there are a number of small volcanic mouths near the peak from which sulfur gases are leaking. "Although Damavand has been dormant for 100,000 years, geologists have not denied it might become active again," says Bakhtiyari.

Damavand has several glaciers, the most important are Dobisel and Sioleeh in the north and Yakhar in the east. It has four main routes and each has a refuge for climbers. "The I. R. Iran Mountaineering Federation is going to build one of world's highest shelters at 4,000 metres on this mountain to provide appropriate facilities for climbers," says Bakhtiyari. The peak is reached by an eight hour trek followed by an eight hour climb.

Other popular climbing areas are Kuh-e-Bisotun, Alam Kouh (4,850 m), Takht-e-Soleiman (4659 m),  and Mt. Saballan (4,800 m). More information about these areas here. The hosts of the UIAA General Assembly hope that the participants will spend time getting to know the country. "When you choose one of the many trekking paths in Iran you cannot only enjoy trekking but also have the opportunity to visit local people and have close contact with Iranian customs and culture," says Bakhtiyari. "The historical monuments of Persepolis, Pasargad, Susa, Hamadan, Kermanshah, Kerman and many other ancient places are incentive enough for visiting Iran," he adds.

Mountain life has always been a part of Iranian culture, but "mountaineering as a sport and outdoor activity seriously started in Iran about 60 years ago," says Bakhtiyari. First practised only by members of the armed forces, mountaineering later became popular among civilians. The first Iranian expeditions to the Himalayas were in the 1970s. Due to the Islamic revolution and the war with Iraq, such expeditions became difficult to organise in the following years, and Iranian mountaineers chose instead to ascend high mountains in their own country. 

In 1994 the I. R. Iran Mountaineering Federation, which had become a member of the UIAA in 1972, organised a five-year programme to climb Mt. Everest, and the goal was reached in 1998. After this followed other Iranian expeditions to many Asian peaks including Mt.Cho-Oyu, Shishapangma, Mt. Makalu and Gasherbrum II. In 2005 the first Muslim Women Expedition successfully climbed Mt. Everest and two Iranian women stood on the top of the world. 

For more information, please read the full presentation of Iran's geography and mountaineering traditions written by  Homayun Bakhtiyari.

For a slide show of Iran's mountain landscapes, please visit our photo gallery page

 

 

همزمان با اجلاس جهاني كوه نورد كه از 24 تا 29 مهرماه در تهران برگزار مي شود، قرار است داگ اسكات كوه نورد برجسته انگليسي به عنوان میهمان افتخاری این اجلاس به كشورمان سفر نمايد.

4:4 سه شنبه : ساعت 6:12 دقیقه از کمپ به سمت کمپ 1 با کوله هایی که چادر برای کمپ 2و3 و غذا و لباس برای شب مانی در هر دو کمپ به راه افتادیم حدود 4 ساعت طول کشید تا به کمپ 1 رسیدیم آفتاب خیلی تندی بود طبق معمول حدود ساعت 11:30 بارش برف شروع شد . که ما در این حین مشغول ردیف کردن چادرها بودیم احسان ، حسین ، ممد در پایین از چادر انبار و محل چادر من و سهند زودتر آماده شد من و کاظم جای چادر را میکندیم که بچه ها همگی آمدند کمک تا چادر را بر پا کردیم...

و شاید پشت همین روزها اکتفا کنم

                                      در تنگنای نگرشهایت...

من در شرقی ترین سطرهای این خیال

سراسیمه با کلی تست های " چه فرقی می کند؟" و

فاصله ی حرفهایی که سیالند و

هرگز از حرکت باز نمی مانند

تنها  "هوازدگی" این روزها را بهانه می کنم

"چه فرقی می کند؟ "

وقتی خودم اذعان می کنم

                          با کلی تجهیزات

                           نمی توان مساحت و طول و عرض

                            پس لرزه هایی که هنوز به ملاقاتت می آیند را

                                                                           بدست آوردن

و تو در این میان...

   نمی دانم...!

اصلا " چه فرقی می کند؟ "

فراخوان تماشای یک تار موی چند میلیون دلاری فلانی

یا هوازدگی

- راستی...!

با این اوصاف...

یک عالمه اشعار که استرس تقدیر به خود می گیرند

" هوازدگی " این روزها را بیشتر ترجیح می دهد

و تو در این میان

در عفونت یک شب

که احتمالا هیچ سرنخی از خود بر جای نگذارد

تنها هوا را بهانه می کنی...

چه فرقی می کند ؟؟؟؟

 

 

با اینکه سالهای زیادی از حذف ویزای گردشگری برای اتباع ایران در کشور ژاپن می گذرد که بسیار قابل تأمل است چرا که از مهمترین مشتریان نفتی ایران، ژاپن است تصویر بالا هنوز در خیابانهای توکیو به چشم می خورد.

تصویری که می بینید هشدار به زبان فارسی در یک کیوسک تلفن است در توکیو!

گفتم عکس را بگذارم تا به افتخارات جهانی ایران در کنار المپیک و استاد اسلام شناس بزرگ اسفندیار رحیم مشایی اضافه شود!

بر گرفته شده از وبلاگ :

وبدانيم اگر كرم نبود بعضي ها چيزي كم داشتند !

 

4:2 شنبه :

شبها چون زود می خوابیم صبح هم زود بیدار شدم ساعت 6:30 بیدار بودم قرار بود که یکسری بازیگر نظام دوست شوند من که حالش رو نداشتم گفتم که در کمپ میمانم و به حسین و احسان کمک میکنم . کاظم ، لیلا ، ممد قرار شد که با نظام دوست بروند و سهند چون شدیداً مریض بود در چادر ماند ، احساس کردم که کاظم دوست داشت که من هم همراهشان باشم....

مطالب از  گروه قاجر قروه

3:30 پنجشنبه : طبق معمول این چند روزه صبح ساعت 6 به راه افتادیم . هوا خوب بود نه باد بود و نه ابری مسیر امروز ادامۀ همان پاکوب دیروز بود که پوشش دامنه های کوه پوشیده از درخت و بر روی زمین چمنهای کوتاهی وجود داشت و منظره کاملاً شبیه عکسهای دامنۀ کوههای آلپ بود ...

ساعت6:30 صبح قبل از اسلام آباد که باران شدید هم در حال بارش بود سوار ماشین مینی بوس شدیم و به سمت چيلاس که مسیر 100% کوهستانی و گردنه که سراسر پوشیده از جنگل بود و میتوان گفت جنگلی ، در مسیر به ترافیک ماشین برخوردیم به صورتی که مسیر کاملاً بسته شدو وقتی از ماشین پیاده شدیم متوجه شدیم که جاده بدلیل افتادن تیر برق و ریزش دیوارۀ جاده کاملاً مسدود شده بود ...

با تشکر از دوست بسیار عزیزم مهدی عباسی

از گروه کوهنوردی قاجر قروه

بقیه در ادامه ی مطلب

پنجاه و دومین شماره ی فصل نامه ی کوه ،ویژه ی پاییز ۸۷ منتشر شد. در این شماره می خوانید:
روزشمار صعود برودپیک / صعود قله ی نانگاپاربات /مسیر شناسی قله های البرز مرکزی / کوه های کویری / جامعه شناسی و فرهنگ کوه نوردی / کلید های طلایی فرهنگ/ بلندترین قله ی جهان کجاست؟ / اسرار پنهان ناندادوی / گشایش مسیر آذربایجان / الگوهای هم هوایی در ارتفاع / روز ملی دماوند /  در جست و جوی یتی / باندپیچی انگشتان دست / چرا کوه نوردی می کنیم؟  و ...

شماره ی پاییزه ی این نشریه با قیمت ۱۵۰۰ تومان روی پیشخوان دکه های روزنامه فروشی در دسترس علاقمندان است.

 

به دنبال كشته شدن سه تن از كوهنوردان ايران در صعود به قله‌هاي نانگاپاربات و لنين، رييس كميته‌ي پزشكي فدراسيون كوهنوردي با ابراز تاسف از اين حادثه، عدم آگاهي مسوولان تيم‌هاي اعزامي به مسايل فيزيولوژي ارتفاع را مهمترين عامل بروز اين حادثه دردناك دانست.

دكتر جلال‌الدين شهبازي، رييس كميته‌ي پزشكي فدراسيون كوهنوردي در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با ابراز تاسف از مرگ كوهنوردان ايران خاطرنشان كرد: كوه دماوند با 5671 متر بالاترين ارتفاع را در ايران داراست و كوهنوردان ايراني امكان صعود به ارتفاع بالاتر را در داخل كشور ندارند و با توجه به تجربه‌ي صعودهاي داخلي، به سيستم صعود آلپي عادت كرده‌اند و اين روش را در اتفاعات بالاتر در خارج از كشور هم اجرا مي‌كنند.

شهبازي ادامه داد: ارتفاعات بالاي 6000-6500 متر، نقطه‌ي مرگ است و كوهنورد بايد فاكتور هم هوايي را به طور كامل اجرا كند. يعني روش صعود تدريجي را به كار بگيرد، مراحل اول در اين روش، رفتن به بالا و لمس ارتفاع است. در مرحله‌ي دوم كوهنورد يك مرحله استراحت در ارتفاع پايين‌تر داشته و سپس به ارتفاع بالاتر صعود مي‌كند. در حالي كه من با مراجعه به پرونده‌ها متوجه شدم آنها با استفاده از روش سيستم آلپي صعود كرده‌اند، يعني به ترتيب به كمپ يك، دو و سه رفته‌اند. اما، اين روش در ارتفاعات بالا جواب نمي‌دهد.

شهبازي تصريح كرد: براي صعود به ارتفاعات بالا، افراد صعود كننده يا خودشان بايد اطلاعات كاملي نسبت به فيزيولوژي ارتفاع داشته باشند يا پزشكي آگاه به مسايل مربوط به كوهنوردي و ارتفاع تيم را همراهي كند. در اين دو برنامه‌ي كوهنوردي افراد ناآگاه از نظر پارامترهاي فيزيولوژي ارتفاع تيم را همراهي مي‌كردند و حتي "ادِم" را نمي‌شناختند، دچار ادم شدن در كوهنوردي به يكباره اتفاق نمي‌افتد، يك سري علايم ابتدا در فرد ديده مي‌شود و در آخرين مرحله فرد دچار ادم مي‌شود، اما همراهان كوهنورد قرباني علي‌رغم ظهور علايم ادم در وي مي‌گفتند هيچي نيست. ولي بعد از اينكه او از بين رفت، گفتند بر اثر ادم جان خود را از دست داده است. اين افراد اطلاعاتي راجع به ادم نداشتند و صلاحيت درماني نداشتند.

رييس كميته‌ي پزشكي فدراسيون كوهنوردي خاطرنشان كرد: سرپرست، مسوول فني، پزشك و تيم‌هايي كه برنامه‌هاي برون مرزي اعمال مي‌كنند بايد تاييد صلاحيت شوند و متولي آن فدراسيون كوهنوردي است. بايد قانون بگذاريم كه هر تيمي كه برنامه برون مرزي اجرا كرد و منجربه حادثه شد اگر سرپرست يا مسوول فني برطبق قانون عمل نكرد، مجازات شود.

وي گفت: تاسف مي‌خورم، در فيلم صداي خش خش سينه‌ي يكي از كوهنوردان عازم لنين مشهود بود و به سختي نفس مي‌كشيد، پزشكي تيم را همراهي نمي‌كرد كسي كه به نام امدادگر با تيم بود اين كوهنورد را گذاشت و خودش به قله رفت. تا ديروز به اروپايي‌ها خرده مي‌گرفتيم و مي‌گفتيم آنها فقط صعود برايشان مهم است و عاطفه ندارند ولي حالا خودمان داريم كارهاي آنها را تكرار مي‌كنيم. اينها فرد مبتلا به ادم را جا گذاشتند و خودشان به صعود ادامه دادند. اين افراد با ارتفاع بالاي شش هزار متر آشنايي ندارند. تهيه بليت و تداركات مناسب شرط لازم براي يك صعود موفق است اما، شرط كافي نيست.

شهبازي تاكيد كرد: فدراسيون بايد ضمانت اجرايي بگذارد. كسي كه كيسه‌ي خواب خود را در هفت هزار متر جا مي‌گذارد مشخص است كه به علت ارتفاع زدگي دچار اختلال شعور شده است. در توچال يك نفر را با اين وضعيت جا نمي‌گذارند. اما، آنها سامان نعمتي را در نانگاپاربات تنها گذاشتند و خودشان به صعود ادامه دادند. آيا درست است كه چون نخستين صعود برون مرزي نعمتي بود و هرچه مي‌گفتند گوش مي‌داد اينگونه با او برخورد كنند، به او مي‌گويند خودت پايين برو و حتي بيسيم هم به او ندادند. خيلي بد كاري كردند. به خاطر ندانم كاري به جامعه ورزش و فدراسيون كوهنوردي ضربه‌ي بزرگي وارد شد.

یک شعر بسیار زیبا از شاعر بزرگ کرد  په شیو

به فر تا جيي بلندتر بي

پتر له هه تاو ده ترسي

ژن تا شوخ و ده لالتر بي

گه شتر چراي ترسي پيري

له نيگايدا داده گيرسي

له م جيهانه

هه ركه س له شتيك توقيوه

كونده بو  له ئاوه دا ني

دز  له سه گ و كوكه ي بيدار.

كه ر  له هه وراز

ديوار  له سينگ

دار  له بزمار

كه له كيو ي  له خره ي به رد، له خشپه ي دار.

منيش زراو رژاوه

ده ترسم له سه ره مه رگا

سييه كا نم بزريكينن

بو توسقاليك هه وا ي ولا ت

ده ترسم بمنينه خاكيك

نه من ئاشنا ي بوني ئه و بم

نه زما نم، ئه وتيي بگا ت!

 

 برفها هر چه قدر بالاتر باشند

بيش از همه ترس از گرماي آفتاب دارند

و ماهرويان هر چه زيباترند

ترس پيري در سيمايشان نمايان تر است

در اين دنيا ...

هر كسي را ترسي است ...

 جغد از آباداني

دزدان از سگ و مردم بيدار

احشام از فراز و نشيب كوهستان

آهوان از صداي سنگ و خش خش برگها...

آري من هم ترسيده ام

در اين دوران ترسي سراپاي وجودم را فرا گرفته

ترسم از آن است كه به هنگام وداع

ششهايم تنفس هواي سرزمينم كردستان را آرزو كند

وحشتم از اين است در سرزميني آرام گيرم ...

كه بويش برايم آشنا نباشد

نه من او را بفهمم نه او مرا .

                                      كوهستان مرزي ايران- عراق

سوز زمستان و محبت خواهرانه

دختر يكي از روستا هاي مرزي كردستان ايران

مهدی جان ممنون از پيامت . آرزوی سلامتی دارم برای بقيه اعضا و اميدوارم همواره سربلند و پيروز باشيد .

زنده آنهايند كه پيكار مي كنند .

جان و تنشان از عزمي راسخ آكنده است .

آناني كه از نشيب تند سرنوشتي بالا مي روند

آنها كه انديشمند به سوي هدفي عالي راه مي سپارند

 و روز و شب در خيال خويش

 يا وظيفه اي مقدس دارند يا عشقي بزرگ

سامان برای هميشه در قلب ها و ياد ها زنده ماند و اينک سامان يک افتخار است نه فقط برای قاجر بلکه برای تمامی کوهنوردان کشور آنانی که قلبشان برای سامان لحضه به لحضه می تپيد و همگام با قدمهایش در نانگاپاربات نفس می کشيدند . آری سامان اينک نام خود را بر قلب داغدار نانگا جاودانه ساخته است و همين افتخار من و شما همنوردان سامان عزیز است ....

وقتی که طنين گامهای استوار تو سکوت قلل ايران زمين راشکست 

وقتی که دستهای مهربانت با يالهای پريشان و يخ آلود نانگا آشنا شد 

آری تاب ايستادگی در او به پايان رسید...

نانگا را می گويم

ويران شد ُ شانه های ستبرش لرزيد

تو بودی و نانگا و سپس هیچ نبود.

 ای کوه مرد ُ ای يار دير آشنا ُ ای خوب ُ ای که سر بر آسمان سائيده ای ُ

درس پرواز را از کدامين دامان پاک آموختی ؟

آفرين بر آن ضمير پاک نهادت

آسمان يکرنگی را به تو هديه کرد

و اما تو هرچه داشتی با گشاده دستی به کوه هديه کردی

تو پرواز تا عرش بودی ُ نانگاپاربات گواه است !

با مهر تن سرخت بر پيشانی سپيدش

عزيزان هنوز هم باور نمی کنم

نانگا پاربات !

رهايت نمی کنيم

ميدانی !

 

فيلم "نيمۀماه" ساخته کارگردان کرد، بهمن قبادي، از آن دسته فيلم هايي بود که علاقه مندان به سينما در اين تابستان انتظارش را مي کشيدند؛ فيلمي که در جشنواره سينمايي سن سباستين جايزه بزرگ صدف طلايي را از آن خود کرد و در سينماهاي اسپانيا از آن استقبال زيادي شد.
بهمن قبادي 38 ساله، اهل شهر بانه در استان کردستان در مصاحبه اي به بحث پيرامون اين فيلم و ايده هاي خود مي پردازد.

1. فيلم جديد شما، مرگ يک حضور دائمي دارد... دليل آن چيست؟
به اين دليل است که من شخصاً بي نهايت از مرگ مي ترسم و اين ترس در زندگي روزمره ام وجود دارد: زماني که در خيابان قدم مي زنم و کار مي کنم يا حتي زماني که سر بر بالين مي گذارم، فکر مي کنم روز بعد چه کاري بايد انجام دهم. آيا آخرين روز زندگي ام خواهد بود؟ هر بار که به منزلم در تهران بازمي گردم، هميشه احساس مي کنم که اتفاقات بدي روي خواهد داد؛ زلزله، حمله امريکا، بمباران...

2. اين فيلم، مرگ با مسأله ديگري يعني مرز و سرحدات عجين شده و اين موضوع در تمامي ساخته هاي شما نيز وجود دارد. آيا به اين دليل است که شما کرد هستيد؟
مرز مسأله اي است که هميشه مرا به فکر فرو مي برد و وجود آن به نظرم مسخره مي آيد، زيرا در واقع معتقدم که وجود آن کاملاً ناپايدار و سؤال برانگيز است. من صرفاً از مرزهاي فيزيکي صحبت نمي کنم. شخصيت هاي فيلم من به ويژه از مرزهاي ذهني و عاطفي رنج مي برند. بله، شايد به اين دليل باشد که من کرد هستم.

3. ممكن است مردم فکر کنند که کارگردان اين فيلم يک ايراني است و نه يک کرد...
براي من فرقي نمي کند، زيرا من يك ايراني‌ام و يک کرد ايراني هستم. از يک طرف، در ايران فيلمسازان درجه يک بسياري هستند و من نمي خواهم به طور سنجيده خود را جدا از موج سينماي ايراني بدانم، ولي از طرف ديگر، من يک کارگردان کرد هستم که براي کردها فيلم مي سازم.

4. يا اين مسأله، ادامه فيلمسازي شما را زير سؤال مي برد؟
خير، من بايد فيلم هايم را مطابق با شيوه زندگي مردم کرد بسازم و مشکلات و نگراني هايي را که آنها پيش رو دارند مطرح کنم.

5. شما در بخشي از شيوه فيلمسازي خود به دنبال زيبايي هايي هستيد که در موقعيت هاي غم انگيز و تراژيک وجود دارد. آيا همين طور است؟
خواهر من شاعر بود و اشعار او هميشه تأثير زيادي بر من مي گذاشت، به ويژه زماني که جوان بودم. اين يک مسأله فرهنگي است: اگر شما به کردستان برويد، متوجه خواهيد شد که شعر و فضاي شاعرانه در زندگي روزمره مردم ديده مي شود. آنها هميشه عليرغم سختي هاي زندگي لبخند بر لب دارند و هميشه در جستجوي جنبه زيباي مسايل هستند. در واقع با توصيف يکچنين واقعيت تلخي، آن هم به زيبايي، مي توان از آنها تقدير کرد.

6. درست به مانند فيلمسازان ديگري همچون عباس کيارستمي و جعفر پناهي. آيا به نظر شما بخشي از اين واقعيت به وضعيت زنان در ايران مربوط نمي شود؟
ببينيد، هنر و موسيقي در جامعه ايران حضور پررنگي دارند و زنان هنرمند بسياري هستند که آواز بخشي از خلاقيت بياني آنها محسوب مي شود و در واقع آواز به زندگي آنها معنا مي بخشد، ولي خواندن در ملاء عام براي آنها ممنوع شده، يعني مردها نبايد صداي آنها را بشنوند. اين موضوعي است که در اين فيلم مطرح و محکوم شده.

7. فکر مي کنم در کشور شما، ساخت فيلم هايي که به نوعي واقعيات جامعه را محکوم مي کنند کار ساده اي نباشد...
من يک صحنه بسيار زيبا را که در آن گروهي زن آواز مي خواندند فيلمبرداري کردم، ولي در نهايت خودم آن را حذف کردم، زيرا مطمئناً دولت من اين صحنه را نمي پذيرفت. و جالب اينکه در نهايت با وجود بريدن بسياري از صحنه ها، اين فيلم در کشورم ممنوع اعلام شد. مرا به اين مسأله متهم کرده اند که قصد تحريک جدايي طلبي کردها را داشته ام که واقعاً حرف نامعقول و غيرمنطقي است.

8. آيا از اينکه احتياط کرده ايد پشيمان هستيد؟
درحال حاضر از اين پشيمانم که چرا تا اين حد محتاط بودم. ولي حداقل اکنون مي دانم که نبايد از حرکت بايستم. فکر مي کنم فيلم بعدي ام را در تهران درست کنم، حتي اگر به صورت مخفي باشد. من شش پروژه در ذهن دارم و مي خواهم قبل از مرگم همه آنها را تحقق بخشم. زماني که آن روز فرا رسد، مي خواهم حداقل 20 فيلم ساخته باشم. من در سن 17 سالگي دو جنگ، يک انقلاب و مرگ بسياري از دوستان و خويشاوندان را تجربه کردم. مي خواهم در مورد اين مسايل صحبت کنم.




براي اطلاعات بيش‌تر:

http://www.elperiodicodearagon.com/noticias/noticia.asp?pkid=341806

لينك سايت بهمن قبادي در ليست پيوند ها وجود دارد
منبع: ال پريوديکو
6 ژوئيه 2007

نويسنده: ناندو سلوا مادرديد، (NANDO SALVÁ MADRID)