در سحرگاه سر از بالش خوابت بردار !

کاروانهای فرومانده ی خواب از چشمت بیرون کن !

بازکن پنجره را !

تو اگر بازکنی پنجره را

من نشان خواهم داد ، به تو زیبایی را

بگذر از زیور و اراستگی

من تو را با خود تا خانه ی خود خواهم برد

که در ان شوکت پیراستگی

چه صفایی دارد

آری از سادگیش ،

         چون تراویدن مهتاب به شب

                                         مهر از آن میبارد ...

شعر :حمید مصدق