می پرد موج زنان باز می آید فرود

هم چون آن سایه ی لغزان شب کور ،

هی هی ی چوپان

                        از دور

می خزد مار

چون آن جاده ی پیچان چون مار

در سراشیبی ی غوغاگر رود

بی که از خیمه ی رازش به در آید

وه که می خواند

                 جنگل چه به شور !