بر گیسویت ای جان کمتر زن شانه / چون در چین و شکنش دارد دل من کاشانه

بگشا ز مویت گرهی چند ای مه / تا بگشایی گره شاید ز دل دیوانه

دل در مویت دارد خانه  / مجروح گردد چو زنی هر دم شانه

***

در حلقه ی مویت بس دل اسیر است / بینم خون دل این و ان سر هر دندانه

۲۷.۴