کبک های زاگرس ترانه های تو را عاشقانه می خوانند
گاه به خود می گویم که چه راز است تو و این همهمه ی سکوت ، چه راز است تو و همنوایی کوهستان ؟ این همه شوق و اشتیاق برای چیست ؟
دیر زمانی ایست که در کوچه پس کوچه های روستایی دور ، بر ستیغ کوهستان های بلند پرواز ، صدایی به گوش میرسد ! نوایی گوش نواز و لطافتی آرامش بخش !
با من چه کردی زاگرس ؟
به سان آن دخترک بازیگوش روستایی ، آن پسر بچه ی کنجکاو ، آن شور کودکی که لبریز است از هیجان و تکاپو ، به کجا می بری مرا ؟
مگر نه این است که دلبری هایت را با سکوتی بی پایان تا سحر گاهان جشن میگیرم ! مگر نه این است با نوای کبکهای سرمستت ، بی تابم ! مگر نه این است رایحه ی بابونه هایت مرا به مرز جنون می رسانند !
جنون ! چه با شکوه است دلبری های زاگرس و بی تابی های فرزندت ! عشق را به من می فهمانی زاگرس !
می فهمانی رهایی را ، می فهمانی تلاش را ، می فهمانی دوست داشتن را ؛ اخمهایت هم زیباست ! می فهمانی اخمهای عاشقانه را ...
با من چه کردی زاگرس ؟
۲۷.۴
محلی برای انتشار دغدغه هایم